Κάπου εκεί..ανάμεσα σε Ομόνοια και Λεωφόρο Κηφισίας..ανάμεσα σε ισοζύγια και ισολογισμούς..ανάμεσα σε θάλασσες και βουνά..γνώρισα έναν πραγματικό άνθρωπο..μια ήρεμη δύναμη..έναν θυσαυρό γνώσεων..τον συνοδοιπόρο Fil!! Το i Live in Athens με χαρά υποδέχεται έναν φίλο..μία πέννα που από εδω και πέρα θα φωτίζει τις σκοτινές πτυχές της ζωής μας..ευχαριστούμε Fil!!
...............................................................................................................................................
Αφορμή για το σημερινό post ήταν μια σειρά από γεγονότα που μου συνέβησαν και μου επιβεβαίωσαν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, την πνευματική καθίζηση που επικρατεί παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας. Ενδεικτικά για τα του οίκου μας :
Ο μέσος Έλληνας αναλώνει τις περισσότερες ώρες του ελεύθερου χρόνου του αποβλακωμένος μπροστά στην τηλεόραση (μασουλώντας συνήθως κάτι αφού και από παχυσαρκία καλά πάμε), παρακολουθώντας κατά προτίμηση επανένωσή συγγενών εν μέσω δακρύων (βλέπε πακέτο), κωμικούς – σωτήρες του έθνους που ανακηρύσσονται μάλιστα και μεταξύ των μεγάλων Ελλήνων και πάει λέγοντας.
Καταλαβαίνω την ανάγκη για λίγη χαλάρωση και πνευματική οκνηρία αλλά πόσο πια? Φυσικά η δικαιολογία περί κρίσης που κρατά τον κόσμο μέσα, είναι τουλάχιστον γελοία για να εξηγήσει και τις επιλογές αυτών που κάθονται μέσα.
Όταν λοιπόν ο μέσος πολίτης αποφασίσει να κλείσει την τηλεόραση, μπορεί και να αποφασίσει να ενημερωθεί μέσω εφημερίδων. Τα χειρότερα όμως τώρα έρχονται. Αγαπημένη εφημερίδα βάσει κυκλοφορίας : «Το Πρώτο Θέμα». Η αποθέωση του κιτρινισμού, της βλαχομαγκιάς, της σχεδόν απροκάλυπτης διαπλοκής και της πνευματικής ρηχότητας όπου όλα ανάγονται σε κουτσομπολίστικο επίπεδο. Κορυφαία στιγμή βέβαια το αστραπιαίο sold out την ημέρα κυκλοφορίας του DVD με τις τσοντοσκηνές Ζαχόπουλου όπου η μισή Ελλάδα ζήλεψε το χοντρό γραμματέα ως προσωποποίηση του Greek Dream. Εξουσία, βύσμα, σεξ και χρήμα.
Για να μην αδικούμε και υπερβάλλουμε υπάρχουν και πολίτες που διαβάζουν. Τώρα τι διαβάζουν είναι ένα άλλο θέμα. Κλασική λογοτεχνία? Αν βγεις στο δρόμο και ρωτήσεις ποιος είναι ο Σταντάλ, μπορεί και να τον μπερδέψουν με τη …
Σταντάρ Λιέγης. Σύγχρονους στοχαστές? Κάπου μεταξύ
Dan Brown και
Irvin Yalom εξαντλείται η προσπάθεια. Όσο για Έλληνες συγγραφείς? Ποιος Βενέζης και ποιος Καζαντζάκης τώρα ή
ποιά Καρύστιανη? Το εγχώριο συγγραφικό
jet set συμπυκνώνεται σε ένα όνομα : Χρύσα
Δημουλίδου. Απίστευτες πωλήσεις για το κορίτσι από τις Σέρρες τα βιβλία της οποίας κινούνται μεταξύ Λάμψης και Τόλμης και Γοητείας. Τόση πολτοποίηση πια?
Βέβαια ως φιλόμουσος και γλεντζές λαός διατηρούμε ανέπαφη τη στενή σχέση με τον κόσμο της μουσικής. Πέρα από την πλάκα τώρα, αναρωτιέμαι πραγματικά τι έφταιξε και οι γονείς μας είχαν την ευλογία να ενηλικιωθούν με ακούσματα από Beatles και Led Zeppelin, Leonard Cohen και Edith Piaf και από Μάνο Χατζηδάκη και Νίκο Γκάτσο μέχρι μελοποιημένους Σεφέρη και Ελύτη? Η γενιά μας και η νοοτροπία της φταίει που έχει ανθήσει η κουλτούρα του τίποτα και του απόλυτου κενού, της βλακείας της αποτυπωμένης στο βλέμμα των σύγχρονων «δημιουργών»? Γιατί ρε γαμώτο να μην έχω την ευκαιρία να ζήσω την εποχή συναυλιών του Μίκη με το Ρίτσο και το Μπιθικώτση ή του Ξυλούρη με το Μαρκόπουλο? Γιατί πρέπει να ακούω από τα μισά κινητά την εκάστοτε μαλακία που στέλνουμε στη Eurovision?
Γιατί να εξάγουμε Ρουβά και να καταναλώνουμε Καρβέλα? Το ρημάδι το μυαλό γιατί έχει πέσει σε αχρηστία? Αργία μήτηρ πάσης κακίας-γενικά.
Δεν ξέρω αν φταίει η παρεχόμενη Παιδεία, η ευμάρεια και η θεοποίηση του καταναλωτισμού ή ο
υπερπροστατευτισμός της γενιάς μας που μας έκανε μαλθακούς και άβουλους, αλλά δε μπορώ άλλο με την απίστευτη έλλειψη ποιότητας σε καθετί καλλιτεχνικό γύρω μου το οποίο μάλιστα γίνεται και αποδεκτό με ενθουσιασμό.
Σε μία κοινωνία που το αποκλειστικό ζητούμενο είναι η απόδειξη μισθοδοσίας και το νέο Yaris, δε μπορούμε να περιμένουμε και πολλά πράγματα. Ο Ελληνισμός έχει χάσει το βηματισμό του, πιθηκίζει ξενόφερτα και απλώς εισάγει κουλτούρα. Ευτυχώς που ζει ακόμη ο Μίκης!
Fil